Het gaat ons niet lukken.
We staan op een bergpas na 5 uur klimmen. Ja, niet wandelen op je benen … maar klimmen met armen en benen. Dit hebben we echt niet verwacht. De helling van Westergrat op Hohe Geige is zo steil met enorme stenen dat het onmogelijk is om te lopen. Je moet klimmen en klauteren.
Ik geef het toe: we hebben veel tijd verspeeld op het makkelijke pad. We konden veel sneller gaan. Het weer was perfect, niet te koud en niet te warm. Maar … we wilden praten, foto’s maken en ons niet hoeven te haasten. Resultaat: 2h achter op het schema en de aangegeven wandeltijd.
Nu staan we op een hele smalle bergpas. Niet meer dan 3 stenen en precies ruimte genoeg om 1 voet te zetten. Het besef komt in twee golven.
Het gaat ons niet lukken. Al is het niet heel ver meer. Al zouden we het heen prima halen … terugkomen zou te lastig zijn. En we moeten dezelfde weg terug nemen. Over die grote stenen 800 m weer naar beneden. Qua tijd gaan we het gewoon niet redden.
Ten tweede … we willen het ook niet meer. Het was geen pretje om deze berg te beklimmen. Het was geen plezier en het wordt te gevaarlijk voor ons. Al zijn we sure-footed en een en ander van een ravijn gewend. Al hebben we al hogere bergen beklommen, is dit het gewoon niet.
Om 13 uur, na 5 uur van wandelen en klimmen, beslissen we om te keren en naar de Hütte te gaan zonder de top te bereiken.
We zijn net op tijd in de Hütte om nog wat warms te eten te krijgen, koud bier te bestellen en te jammeren over de mislukte poging tot.
Hohe Geige, augustus 2022
