Het is onrustig. Niet zozeer in mijn hoofd maar in mij. Dat onderbuikgevoel van naderend onheil heb ik. Ik kan het niet verklaren.
Het is niet de eerste keer.
Nee, de eerste keer (dat ik het echt weet) was in december 2020. Ik kon me toen op niks concentreren en … dezelfde dag werd er weer een lockdown aangekondigd en in één klap was dat nare gevoel weg.
In coronatijd had ik het nog een paar keer, maar nu …
Mijn favoriete kopje is mijn hand uitgesprongen. Zelfmoord was het. Ter plekke dood in 13 stukken op de keukenvloer.
Mijn telefoon doet die pogingen nu ook. De derde keer, deze week alleen al. Gelukkig onsuccesvol.
Een mes … niet dat ik hem goed ken of dat ik iets met hem heb, maar toch. Poging tot geweld bij het uitruimen van de vaatwasser. Ik heb mijn voet net op tijd vanonder zijn puntig oordeel gehaald.
Er hangt iets in de lucht. Iets donkers en kwaads.
Werk? Nee, dat gaat bijna niet. Creatief denken in de richting die nodig is, daar heb ik geen capaciteit voor. Creativiteit dringt zich nu aan me op en ik heb daar geen controle over. Iets wil eruit, maar kan nog niet.
Alle wilskracht gaat blijkbaar ergens anders heen, want hardlopen in de ochtend ging ook niet. Misschien is het nodig voor de naderende creatieve bevalling. Ik weet het niet.
Nog 1 dag tot mijn vertrek. Hopelijk.
Nieuwegein, augustus 2022.
