De spierpijn is onverdragelijk. Plat gaat het nog … al voelen mijn benen alsof ze niet van mij zijn.
Omhoog gaat het ook, al voel ik mijn dijen lichtjes protesteren. Omlaag gaat het bijna niet. Ik moet me wringen en onnatuurlijk draaien om überhaupt vooruit te komen.
Hohe Geige ga ik nog vast een aantal dagen voelen.
Al heb ik me ruim een jaar hierop voorbereid qua conditie, was het blijkbaar niet genoeg om na 10 uur klimmen nu normaal op een wc te kunnen zitten … zonder zekering van een hand, pijn op mijn gezicht, een diepe zucht en tranen in mijn ogen.
Dit is onze rustdag en we wandelen naar de Rifflsee. Het pad is steil, maar niet lang en we gaan met een lift naar beneden. We hopen die spierpijn weg te lopen, maar dat lukt maar een beetje.
Op een rustig momentje kijk ik omhoog. Wat een berg staat daar voor mijn neus!
Misschien …
wie weet …
ik heb weer hoop en ik kijk in Komoot.
Yeap en bingo en bazzinga!
Deze berg is net boven de 3.000 meter EN er is een pad naar de top. We zouden dan 1.400 m omhoog in een dag moeten doen, maar … er is een lift naar beneden.
Na de mislukking van Hohe Geige heb ik weer hoop om toch een 3k berg te beklimmen tijdens deze expeditie.
Ik heb destijds Hohe Geige gekozen als doel van de expeditie 2022 omdat het de eerste op mijn 3k bergen in Oostenrijk was zonder gletsjer. Als de ene niet kan, kan ik hem zomaar omwisselen voor een andere en we kunnen Oostenrijk uit onze BHAG-lijst wegstrepen.
Opeens heb ik totaal geen interesse in dat meer, who cares!
Er is een BERG.
In een restaurant bij de lift vertel ik mijn ontdekking aan mijn vader. We eten strudel en proberen onze hoop te bedwingen. Kunnen we echt met de lift naar beneden? Tot hoe lang hebben we dan? Moeten we weer klimmen of kunnen we wandelen?
Alle seinen staan op groen. Zelfs het weerbericht is goed.
Maar dan komt de slag uit onverwachte hoek.
We hebben geen kruimel brood in ons appartement om morgen mee te nemen. Of te ontbijten …
Winkels?
Die zijn nu al dicht en pas open om 8 uur ‘s ochtends. Gaan we dat halen? Het is 7,5 km wandelen waarvan 1.400 m omhoog. Ons normale tempo is 1 km/h.
Nee, het is niet snel, maar we kwamen hier niet om wedstrijd te lopen maar om bergen te beklimmen op een voor ons prettige manier. 7,5 km is dus 7,5 uur.
Minimaal … Als we pas om 8 uur ontbijt kunnen halen, gaat het ons net niet lukken om voor 16.30 uur bij de Glacier Express te staan en wandelen naar beneden is geen optie met deze spierpijn. Te groot risico allemaal.
Misschien moeten we het toch op een andere dag doen? We hebben nog een paar dagen hier.
Mijn vader checkt het weerbericht en al weet je het nooit in de bergen, de weersvoorspelling voor de dagen erna is heel slecht.
Nee, it’s tomorrow or never.
We springen in de auto en rijden in het donker een goede 30 minuten naar Imst, daar is nog een tankstation open met een klein winkeltje erbij. De vangst is niet rijk maar we hebben koffie, brood, ham en kaas. Genoeg om te ontbijten en genoeg om mee te nemen.
Morgen gaat de wekker om 6 uur, want we willen om 7 uur daar beginnen.
Op bed kijk ik nog een paar YouTube verslagen van het beklimmen van de Mittagskogel. De meeste zijn in het Duits dus ik begrijp er slechts de helft van, maar iets valt me op. Ze vermelden een hoogte van 2000-en-nog-wat m. Als geografiestudent weet ik dat die meters boven zeeniveau iets verschillend kunnen uitpakken als je als referentie een andere zee neemt, maar 1000 m is niet mogelijk. Al deze verslagen moeten over een andere Mittagskogel gaan. Maar het is al laat, morgen moeten we vroeg op en … we gaan het gewoon meemaken.
Al die internetwijsheid en toch moet je het zelf gaan ontdekken.
Boden, augustus 2022
