Ik plof zonder enkele gêne op een steen en (vermoedelijk) Duitsers kijken me raar aan.
Fuck! Dit was geen appeltje eitje maar ik ben er. Nog ff op adem komen en we kunnen een foto met de vlag op Mittagskogel maken.
De vermoedelijke Duitsers kijken ons nu geamuseerd aan en een van hen maakt een foto.
Het is ons gelukt!
Hele dag van wandelen op deze steile helling. Tussen de koeien, bomen en steenbokkenpoep. Tussen stenen en mos en wolken. Met een waanzinnig uitzicht dat verandert met elke paar stappen omhoog.
Nee, het was niet makkelijk maar we hebben het geflikt!
Wat een lieve mensen zijn die Oostenrijkers. Af en toe zijn we een bord tegengekomen: lastig pad. Of: alleen voor ervaren wandelaars. Pfff! In vergelijking met het pad op Hohe Geige stelde dit niks voor en daar stond geen enkel bord.
We zagen de zon opkomen van achter de bergen. We hebben geluncht bij een ravijn en ja … we hebben een stukje moeten klimmen, maar het was te doen. 100 m? 200 m?
We hebben vreemde stenen gezien en misschien wel het meest bizarre: een hond in een rugzak die dus de Mittagskogel ook meemaakte.
Als je wat hoger komt, zie je ook wat.
Mittagskogel, augustus 2022
