Het is al de 40ste km en de zoveelste heuvel vandaag.
Nou, heuvel. In Polen heet het een heuvel in Nederland zou het een flinke berg heten. Het is net wat je gewend bent. Maar bergen op een fiets … nee, dat ben ik dus niet gewend.
Dam radę, dam radę … (het gaat me lukken x2, in het Nederlands bekt het niet en verbruikt het dus onnodig te veel zuurstof).
Het is mijn mantra geworden, al op de derde heuvel/berg. Toen is het gelukt.
Maar dit is al de zoveelste en ik trap in de lichtste versnelling. Ik sta bijna stil.
En dan komt het besef: nee, dit gaat me niet lukken. (Oké, ik zei het natuurlijk met het internationaal meest bekende woord uit de Poolse taal.)
Waarom doe ik überhaupt zo dom? Waarom probeer ik iets wat voor mij nu niet werkt? Ik stap van mijn fiets en ga verder lopen. Boven ga ik weer op mijn fiets.
Deze dag komen we nog een aantal bergen/heuvels tegen. Soms luk het wel en soms niet. We komen moe maar voldaan op onze hotelkamer.
Mijn ego heeft iig geen deuk opgelopen. Ik had een probleem. Ik heb het opgelost en we konden verder.
Jura Krakowsko-Częstochowska, juli 2022
Dit is een van mijn eigen-wijze reisverhalen. De vakantieperiode is nog niet voorbij en ik heb er nog een paar te vertellen.
